E00525: Movsēs Xorenac'i's History of Armenia, written in Armenian and traditionally considered a 5th c. text, but most probably of the early 8th c., recounts the death and burial of *Mesrop (also known as Maštoc', creator of Armenian alphabet, S00069), the creator of the Armenian alphabet and translator.

Movsēs Xorenac'i, History of Armenia, Book III, Chapter 67

The chapter recounts the last days and death of Sahak and Maštoc', who died six months after Sahak.

Այլ վասն զի զբոլոր նորա ուղղութիւնս ոչ եմ բաւական ասել՝ ի հանգիստ նորա նշխարացն դարձուցից զբանս: Որպէս լուայ ի բազմաց եւ ի հաւաստի արանց, եթէ եկաց լոյս շողապէս ընդ աղօտ նշան խաչի ի վերայ տանն, ուր երանելին զհոգին աւանդեաց. ոչ փոյթ ընդ փոյթ լեալ էանց ծագումն, կամ սակաւուց տեսանելի, այլ ամենայն բազմութեանն, մինչեւ յոլովից մկրտել յանհաւատից: Յայնժամ լեալ աղմուկ շփոթ յամբոխութեանն, բաժանեալ յերիս գունդս, վասն հանգուցանելոյ զպարկեշտն զայն մարմին եւ նախ քան զմահն կրթեալ ի մեռելութիւն: Կէսքն ասէին տանել ի բնագաւառն իւր ի Տարօն, եւ ոմանք ի նախ աշակերտեալն Գողթն, եւ այլքն անդէն ի նմին ի Վաղարշապատ քաղաքի ի սրբոցն դիրս: Բայց յաղթեաց քաջն Վահան Ամատունի, զի էր զօրաւոր հաւատովք եւ ճոխութեամբ մարմնաւորաւ. վասն զի ի ժամանակին յայնմիկ ի նա էր հաւատացեալ Պարսից զհազարապետութիւն աշխարհիս Հայոց. որոյ բարձեալ՝ տարաւ զնա արժանի յուղարկմամբ յիւր գիւղն Օշական: Եւ նոյն տեսիլ լուսեղէն խաչին ի վերայ դագաղացն երթայր յանդիման ամենայն ժողովրդեանն, մինչեւ ի հանգիստ զնա փոխեցին Վահան եւ Թաթիկ նորին արբանեակ. եւ ապա նշանն աներեւոյթ լինէր: Իսկ զաթոռ եպիսկոպոսապետութեանն ետեղապահութեամբ յաջորդեաց հրամանաւ երանելւոյն Մեսրոպայ՝ նորին աշակերտն Յովսէփ քահանայ ի Վայոց ձորոյ, ի Խողոցիմ գեղջէ:

'But because I am unable to describe all his virtues, I shall turn my account to the burial of his relics. As I heard from many trustworthy men, there shone a light like a ray in the form of a dim cross over the house where the blessed one gave up the ghost. The glow did not quickly fade, nor was it visible to a few but to the whole multitude, so that many of the unbelievers were baptized. Then there arose a tumult in the crowd that divided into three groups over the burial of that venerable body, which had prepared for death even before dying. Some said it should be taken to his own native province of Taron; others to the province first instructed by him, Gołt'n; and others [that it should be buried] in that same city of Vałarshapat in the resting places of the martyrs. But the valiant Vahan Amatuni won the argument, for he was powerful both in faith and in secular authority, because at that time the Persians had entrusted him with the governorship of Armenia. He took Mesrop's body with a worthy escort to his own village of Oshakan. And the same vision of the luminous cross moved over the bier in front of the entire crowd, until Vahan and Tatik his servant had laid him to rest; then the sign disappeared. At the command of blessed Mesrop, his own disciple Joseph, a priest from Vayots dzor, from the village of Kholot'im, succeeded as a locum tenens to the archiepiscopal throne.'

Text: Thomson 1981, 355-358; Translation: Thomson 2006, 342-344.